جادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منجادوی ِ خاطرات
هر کسی از ظن خود شد یار من ... از درون من نجست اسرار منقصه عشق (11)
قصه عشق (11)
نکته
اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﺑﺮاﺳﺎس واﻗﻌﯿﺖ زﻧﺪﮔﯽ اﺷﺨﺎﺻﯽ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﺑﻪ رﺷﺘﻪ ی ﺗﺤﺮﯾﺮ در آﻣﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺑﺮﺧﯽ ﻣﻮارد ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮد آن اﻓﺮاد از ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدن اﺳﺎﻣﯽ واﻗﻌﯽ ﺧﻮدداری و از اﺳﺎﻣﯽ ﻣﺴﺘﻌﺎر اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ.
ﻣﺠﯿﺪ داﺋﻢ ﻣﻦ رو ﻣﯿﺒﻮﺳﯿﺪ و ﻧﮕﺮاﻧﯽ از ﺗﻤﺎم وﺟﻮدش ﻣﯽ ﺑﺎرﯾﺪ. دﻗﺎﯾﻘﯽ ﺑﻌﺪ ﮐﻪ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻪ داﺧﻞ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ. ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﻮروش اﺟﺎزه ﻧﺪاده ﮐﺴﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ی اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﭘﯿﺶ ﺑﺮای ﻣﻦ اﻓﺘﺎده ﺑﺸﻪ. ﻣﻮﻗﻊ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﺧﯿﻠﯽ از ﮐﻮروش ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم ﭼﺮا ﮐﻪ واﻗﻌﺎ اﮔﺮ ﻣﻬﺎرت اون ﻧﺒﻮد ﺷﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ اون ﺷﺐ رو ﺧﺮاب ﮐﺮده ﺑﻮدم.
ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺮﮔﺸﺖ دارﯾﻮش ﭘﺴﺮ ﮐﻮﭼﮏ آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻣﺎ رو ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﺑﺮﮔﺮدوﻧﻪ وﻗﺘﯽ ﺗﻮی ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم دﻗﺎﯾﻘﯽ ﻧﺴﺒﺘﺎ" ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻣﺠﯿﺪ و ﮐﻮروش در ﺟﻠﻮی درب ﻣﻨﺰل ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ آروﻣﯽ درﺣﺎل ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺴﺘﻦ و ﺑﻌﺪ از ﯾﮏ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮔﺮم و دوﺳﺘﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﮐﻮروش،ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻪ داﺧﻞ ﻣﺎﺷﯿﻦ اوﻣﺪ.
زﻣﺎﻧﯿﮑﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ دارﯾﻮش ﺑﺎز ﻫﻢ ازدواج ﻣﺎ و اوﻣﺪﻧﻤﻮن ﺑﻪ ﺳﻮﺋﯿﺲ رو ﺗﺒﺮﯾﮏ ﮔﻔﺖ و ﺳﭙﺲ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪ ی ﺧﻮدﺷﻮن.
اون ﺷﺐ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻫﺮ دو ﭘﺴﺮ آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی ﭘﺰﺷﮏ ﻫﺴﺘﻦ. دارﯾﻮش در ﻃﺐ زﻧﺎن درس ﻣﯿﺨﻮﻧﻪ و ﮐﻮروش دوره ی ﺗﺨﺼﺺ ﻗﻠﺐ رو ﻣﯿﮕﺬروﻧﻪ.
ﮐﻮروش ﺟﻠﻮی درب ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ دو ﻋﺪد ﻗﺮص داده ﺑﻮد و ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد اﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﺎزم اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻬﻢ دﺳﺖ داد ﯾﮑﯽ از اوﻧﻬﺎ رو در آب ﺣﻞ ﮐﻨﻪ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪه و ﺗﺎﮐﯿﺪ ﮐﺮده ﺑﻮده ﮐﻪ روز ﺑﻌﺪ ﺣﺘﻤﺎ ﺧﻮدش ﺑﺮای ﺑﺮدن ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺟﻬﺖ ﭼﮑﺎپ ﺧﻮاﻫﺪ اوﻣﺪ. ﻣﺠﯿﺪ از ﻓﺮدا ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺷﺮﮐﺖ ﻣﯿﺮﻓﺖ و اوﻟﯿﻦ روز ﮐﺎرﯾﺶ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﯿﺸﺪ در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﮐﻮروش ﺧﻮدش ﺗﻘﺒﻞ ﮐﺮده ﺑﻮده ﮐﻪ ﮐﺎرﻫﺎی ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻣﻌﺎﯾﻨﻪ ی ﻣﻦ رو در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن اﻧﺠﺎم ﺑﺪه.
قصه عشق (10)
قصه عشق (10)
نکته
اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﺑﺮاﺳﺎس واﻗﻌﯿﺖ زﻧﺪﮔﯽ اﺷﺨﺎﺻﯽ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﺑﻪ رﺷﺘﻪ ی ﺗﺤﺮﯾﺮ در آﻣﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺑﺮﺧﯽ ﻣﻮارد ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮد آن اﻓﺮاد از ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدن اﺳﺎﻣﯽ واﻗﻌﯽ ﺧﻮدداری و از اﺳﺎﻣﯽ ﻣﺴﺘﻌﺎر اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ.
دﯾﮕﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮدم رو ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﻢ و دﺳﺘﻢ رو اﻧﺪاﺧﺘﻢ دور ﮔﺮدن ﻣﺠﯿﺪ و ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻮﺳﯿﺪﻣﺶ...ﺻﺪای ﺧﻨﺪه ی ﻣﺠﯿﺪ ﺗﻤﺎم ﻓﻀﺎی ﻣﺎﺷﯿﻦ رو ﭘﺮﮐﺮد و ﺑﻌﺪ راﻫﯽ ﻣﻨﺰل ﻣﺎدر ﺣﻤﯿﺪ ﺷﺪﯾﻢ. اوﻧﺠﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ در ﮐﻤﺎل ﻧﺎﺑﺎوری ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ﻣﺎدرش ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺧﺎﻧﻮاده ی ﺑﺮادر ﺣﻤﯿﺪ در اون ﺧﻮﻧﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﺮدن ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﭘﯿﺶ ﻣﻨﺰل رو ﻓﺮوﺧﺘﻦ...!!!! ﺑﺮام ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد وﻟﯽ دﯾﮕﻪ ﺑﺎور ﻧﺪﯾﺪن ﻋﺴﻞ ﺗﺎ ﺳﺎﻟﻬﺎی ﺳﺎل ﺑﻪ دﻟﻢ ﻧﺸﺴﺖ... اون ﺷﺐ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﮐﻪ در وﺟﻮد ﻣﺠﯿﺪ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﺮدم وﻟﯽ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻨﻢ و ﺗﺎ دﯾﺮ وﻗﺖ اﺷﮏ رﯾﺨﺘﻢ و آﺧﺮﺷﻢ ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﺗﻮی آﻏﻮش ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻢ.
دو روز ﮔﺬﺷﺖ و ﻣﻮﻋﺪ ﺟﺸﻦ ﻋﺮوﺳﯽ ﻣﺎ ﺷﺪ...ﺟﺸﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﺷﮑﻮﻫﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺗﻤﺎم ﻓﺎﻣﯿﻞ از ﮐﻮﭼﯿﮏ و ﺑﺰرگ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻦ. ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ یازده ﺷﺐ ﻓﻘﻂ ﺑﮕﻮ ﺑﺨﻨﺪ و ﺑﺰن و ﺑﺮﻗﺺ ﺑﻮد وﻟﯽ درﺳﺖ از اون ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎی ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺪری و ﻣﺎﻣﺎن ﺧﻮدم ﺷﺮوع ﺷﺪ. اون روز ﺻﺒﺤﺶ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺗﻮﺻﯿﻪ ی ﭘﺰﺷﮏ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﺮص رﯾﻠﮑﺲ داده ﺑﻮدن ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ از دﯾﺪن ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎی ﻣﺎﻣﺎن و ﻣﺎدر ﻣﺠﯿﺪ ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﯿﺸﺪم وﻟﯽ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ اﻋﺼﺎﺑﻢ ﺗﺴﻠﻂ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ و ﺧﻮدم ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﯿﻔﺘﻢ. ﺳﺎﻋﺖ یک ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ رﻓﺘﯿﻢ ﺧﻮﻧﻪ ی ﻣﺎدر ﻣﺠﯿﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ و ﻣﺠﯿﺪ ﻟﺒﺎﺳﻤﻮن رو ﻋﻮض ﮐﻨﯿﻢ و ﮐﻢ ﮐﻢ آﻣﺎده ی رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻓﺮودﮔﺎه ﺑﺸﯿﻢ دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭽﯽ ﺑﻪ ﻋﺮوﺳﯽ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﻧﺪاﺷﺖ. ﺣﺘﯽ ﻣﻬﻨﺎز ﮐﻪ ﺧﻮدﺷﻢ ﻋﺮوس اون ﺷﺐ ﺑﻮد از ﺷﺪت ﮔﺮﯾﻪ ﺑﻪ ﻫﻖ ﻫﻖ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد...ﻧﺴﺮﯾﻦ ﺑﺪﺗﺮ از اون...ﻋﻠﯽ ﻃﻔﻠﮏ داﺋﻢ ﺑﻐﺾ ﻣﺮدوﻧﻪ اﯾﯽ ﺑﻪ ﭼﻬﺮه داﺷﺖ... وﻟﯽ ﺑﺎﺑﺎم ﺗﻤﺎم ﺻﻮرﺗﺶ از اﺷﮏ ﺧﯿﺲ ﺑﻮد... ﻣﺎﻣﺎن و ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺪری ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﺟﺎی ﺧﻮد داﺷﺘﻦ... ﺳﮑﻮت ﺑﺪی ﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ ﺣﮑﻤﻔﺮﻣﺎ ﺑﻮد... ﻟﺒﺎﺳﻢ رو ﻋﻮض ﮐﺮدم و ﻟﺒﺎس ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﺑﺮای رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻓﺮودﮔﺎه ﭘﻮﺷﯿﺪم. ﻣﺠﯿﺪ ﻫﻢ ﻟﺒﺎﺳﺶ رو ﻋﻮض ﮐﺮده ﺑﻮد و داﺋﻢ از رﻓﺘﺎرش ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد از ﮔﺮﯾﻪ ی دﯾﮕﺮان ﮐﻼﻓﻪ ﺷﺪه. ﭼﻤﺪوﻧﻬﺎ رو ﺑﺎ ﻋﻠﯽ و رﺿﺎ ﮐﻤﮏ ﮐﺮدن ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺮدن اﻟﺒﺘﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﺎل ﻣﺠﯿﺪ دﯾﮕﻪ ﻧﺒﻮد ﭼﻮن ﻧﺴﺮﯾﻦ ازش ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ وﻗﺘﯽ در اﯾﺮان ﻫﺴﺘﯿﻢ ﻣﯿﺘﻮﻧﯿﻢ ﻣﺜﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ ازش اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﯿﻢ و اون ﺷﺐ آﺧﺮﯾﻦ ﺷﺒﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ ﭼﺮا ﮐﻪ ﻫﻤﻮن ﻣﻮﻗﻊ ﻣﺠﯿﺪ ﺳﻮﺋﯿﭻ رو ﺑﻪ رﺿﺎ داد و ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﺧﻮد رﺿﺎ ﭘﺸﺖ ﻓﺮﻣﻮن ﺑﺸﯿﻨﻪ...
قصه عشق (9)
قصه عشق (9)
نکته
اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﺑﺮاﺳﺎس واﻗﻌﯿﺖ زﻧﺪﮔﯽ اﺷﺨﺎﺻﯽ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﺑﻪ رﺷﺘﻪ ی ﺗﺤﺮﯾﺮ در آﻣﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺑﺮﺧﯽ ﻣﻮارد ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮد آن اﻓﺮاد از ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدن اﺳﺎﻣﯽ واﻗﻌﯽ ﺧﻮدداری و از اﺳﺎﻣﯽ ﻣﺴﺘﻌﺎر اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ.
ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺠﯿﺪ؟
ﺟﻮاب داد: ﺟﻮن دﻟﻢ ﻋﺰﯾﺰم؟
ﺧﻮدم رو از آﻏﻮﺷﺶ ﮐﺸﯿﺪم ﺑﯿﺮون و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺪوﻧﻢ...ﭼﺮا ﻫﻤﻪ ﻣﯿﺪوﻧﻦ وﻟﯽ ﺧﻮدم ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺨﺒﺮ ﺑﺎﺷﻢ؟
ﻣﺠﯿﺪﺧﻮاﺳﺖ دوﺑﺎره ﺑﻐﻠﻢ ﮐﻨﻪ...ﯾﮏ ﻗﺪم ﻋﻘﺐ رﻓﺘﻢ و اﯾﻦ ﺑﺮای ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺎور ﮐﺮدﻧﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﺨﻮام در آﻏﻮﺷﺶ ﺑﺎﺷﻢ. ﮐﻤﯽ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ آروﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ...ﺑﻪ ﺧﺪا ﭼﯿﺰ ﻣﻬﻤﯽ ﻧﯿﺴﺖ...ﺑﺮﯾﻢ ﻧﺎﻫﺎرﻣﻮن رو ﺑﺨﻮرﯾﻢ ﺑﻌﺪ ﺑﺎﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ...اﻻن ﻫﻢ ﺗﻮ ﻋﺼﺒﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﻫﻢ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻓﮑﺮﺷﻢ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻢ اﻫﻤﯿﺖ ﻧﺪی و ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ راه ﺑﯿﻔﺘﯽ ﺑﺮی ﺧﻮﻧﺘﻮن...ﺑﺎور ﮐﻦ ﻧﻤﯿﺪوﻧﯽ ﺑﺎ ﭼﻪ ﻋﺸﻘﯽ اوﻣﺪم ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ﮐﺎرﻣﻮن ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺗﺎ ﻣﺮاﺣﻞ ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ ﭘﯿﺶ رﻓﺘﻪ و از ﺷﻮق ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻦ ﺣﺮف ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ از ﺳﻔﺎرت دﯾﮕﻪ ﺷﺮﮐﺖ ﻧﺮﻓﺘﻢ و ﺑﺎ آﻗﺎی ﻋﺎﻣﺮی ﻣﺪﯾﺮ ﺷﺮﮐﺖ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدم و زود اوﻣﺪم وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﻣﺎﻣﺎن ﺑﻬﻢ ﮔﻔﺖ ﮐﺠﺎ رﻓﺘﯽ... ﯾﺎﺳﯽ... ﭼﺮا ﻧﺨﻮاﺳﺘﯽ ﺣﺮﻓﻢ رو ﮔﻮش ﮐﻨﯽ آﺧﻪ؟!!
روی ﺗﺨﺖ ﻣﺠﯿﺪ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺠﯿﺪ ﺟﻮاب ﻣﻦ رو ﺑﺪه...اﮔﻪ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﺮا از ﻫﻤﻪ ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻦ...اﺻﻼ ﭼﺮا ﻫﻤﻪ از ﻧﺴﺘﺮن ﺧﻮاﻫﺶ ﮐﺮدن دﻫﻨﺶ رو ﺟﻠﻮی ﻣﻦ ﺑﺎز ﻧﮑﻨﻪ...ﻣﺠﯿﺪ ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ...دﻟﻤﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﮐﺴﯽ دﻟﺶ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺑﺴﻮزه...
قصه عشق (8)
قصه عشق (8)
نکته
اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﺑﺮاﺳﺎس واﻗﻌﯿﺖ زﻧﺪﮔﯽ اﺷﺨﺎﺻﯽ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﺑﻪ رﺷﺘﻪ ی ﺗﺤﺮﯾﺮ در آﻣﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺑﺮﺧﯽ ﻣﻮارد ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮد آن اﻓﺮاد از ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدن اﺳﺎﻣﯽ واﻗﻌﯽ ﺧﻮدداری و از اﺳﺎﻣﯽ ﻣﺴﺘﻌﺎر اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ.
ﮔﻔﺘﻢ: ﭼﺮا؟
ﻣﺠﯿﺪ ﮐﻤﯽ ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و دوﺑﺎره ﻣﻦ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ...ﭼﺮا اﯾﻨﻘﺪر ﮐﻨﺠﮑﺎوی ﻣﯿﮑﻨﯽ آﺧﻪ؟...ﭼﯽ ﻣﯿﺨﻮای ﺑﺪوﻧﯽ؟
ﺑﺎ اﻟﺘﻤﺎس ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺠﯿﺪ ﺗﻮ رو ﺧﺪا...ﻣﯿﺨﻮام ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺣﺪﺳﻢ درﺳﺘﻪ...ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ...ﺑﮕﻮ.
ﻣﺠﯿﺪ ﭼﻬﺮه اش ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎراﺣﺘﻪ وﻟﯽ ﻣﻦ رو در آﻏﻮﺷﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﻣﮕﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺣﺪﺳﯽ زدی؟
ﺟﻮاب دادم: ﻧﺴﺘﺮن ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ وﺟﻮد ﺗﻮﺋﻪ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﺘﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪ دﯾﮕﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻪ و اﯾﻦ رو ﺑﻪ ﺣﻤﯿﺪ ﮔﻔﺘﻪ درﺳﺘﻪ؟
ﻣﺠﯿﺪ ﺳﮑﻮت ﮐﺮد و ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻓﺮو رﻓﺖ.
ﮔﻔﺘﻢ: آره؟!!!
ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ زﻣﺰﻣﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ و ﻟﺒﺮﯾﺰ از ﻧﺎرﺣﺘﯽ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ: ﻧﺴﺘﺮن ﯾﻪ آدم اﺣﻤﻖ و ﺑﯿﺸﻌﻮره...ﺣﯿﻒ ﺣﻤﯿﺪ...ﺣﯿﻒ ﻋﺴﻞ.
دﯾﮕﻪ ﻫﺮ ﮐﺎری ﮐﺮدم ﻣﺠﯿﺪ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ در ﻣﻮرد ﻧﺴﺘﺮن ﺻﺤﺒﺖ ﻧﮑﺮد و داﺋﻢ ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﺑﺎ ﺷﻮﺧﯽ و ﻧﻮازش ﻓﮑﺮ ﻣﻦ رو از ﻗﻀﯿﻪ ی ﻧﺴﺘﺮن دور ﮐﻨﻪ...ﻓﻬﻤﯿﺪم اﺻﺮار ﻓﺎﯾﺪه اﯾﯽ ﻧﺪاره وﻟﯽ دﻟﺨﻮر ﺷﺪه ﺑﻮدم و وﻗﺘﯽ ﻣﺠﯿﺪ ﺣﺲ ﮐﺮد از دﺳﺘﺶ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪم ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ ﻓﻮق اﻟﻌﺎده و ﻫﻤﯿﺸﮕﯿﺶ ﻫﻤﻮﻧﻄﻮرﮐﻪ ﻫﻨﻮز در آﻏﻮﺷﺶ ﻧﮕﻬﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ: ﺑﺒﯿﻦ ﯾﺎﺳﯽ...دوﻧﺴﺘﻦ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻧﺴﺘﺮن ﺑﺮای ﺗﻮ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻔﯿﺪ ﻧﯿﺴﺖ و از دﺳﺘﺖ ﮐﺎری ﺑﺮ ﻧﻤﯿﺎد ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺣﺴﺎس ﺑﻮدن ﺗﻮ ﺑﻪ ﻗﻀﯿﻪ ﻧﺪوﻧﺴﺘﻨﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﺮات ﻣﻔﯿﺪﺗﺮه...ﺑﺒﯿﻦ ﮔﻞ ﻣﻦ...دﮐﺘﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ از ﺗﻨﺸﻬﺎی ﻋﺼﺒﯽ دور ﺑﺎﺷﯽ...ﭼﻮن ﺗﺤﻤﻠﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﻪ و اﯾﻦ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻢ اﺛﺮ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ روی ﻗﻠﺒﺖ ﻣﯿﺬاره...ﻣﻦ ﻧﻤﯿﺨﻮام ﺑﻪ ﻫﯿﭻ دﻟﯿﻠﯽ ﺗﻮ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﺸﯽ...ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯿﺸﯽ ﻣﻨﻈﻮرم ﭼﯿﻪ؟...اﯾﻦ رو ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺟﺪی ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺗﺬﮐﺮ دادم...ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺣﻖ ﻧﺪاره ﭼﯿﺰی ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﮕﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪﻧﺖ ﺑﺸﻪ...ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺑﮕﯿﺮ ﺑﺨﻮاب ﻣﯿﺨﻮام وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻣﯿﺮی ﻧﮕﺎﻫﺖ ﮐﻨﻢ...ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻘﺘﻢ...و ﻓﻘﻂ ﺳﻼﻣﺘﯽ ﺗﻮ رو ﻣﯿﺨﻮام و ﺗﺤﻤﻞ ﻫﯿﭻ ﻧﮕﺮاﻧﯽ و ﻧﺎراﺣﺘﯽ و ﻣﺮﯾﻀﯽ رو ﺑﺮات ﻧﺪارم.
قصه عشق (7)
قصه عشق (7)
نکته
اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﺑﺮاﺳﺎس واﻗﻌﯿﺖ زﻧﺪﮔﯽ اﺷﺨﺎﺻﯽ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﺑﻪ رﺷﺘﻪ ی ﺗﺤﺮﯾﺮ در آﻣﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺑﺮﺧﯽ ﻣﻮارد ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮد آن اﻓﺮاد از ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدن اﺳﺎﻣﯽ واﻗﻌﯽ ﺧﻮدداری و از اﺳﺎﻣﯽ ﻣﺴﺘﻌﺎر اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ.
ﻣﺠﯿﺪ از دﮐﺘﺮ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻋﻠﯽ از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻦ ﺗﺎ ﻣﺰاﺣﻢ وﯾﺰﯾﺖ دﮐﺘﺮ ﻧﺒﺎﺷﻦ.
اون ﺷﺐ ﻣﺎﻣﺎن ﺗﻮی ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﻮﻧﺪ و روز ﺑﻌﺪ ﺻﺒﺢ زود ﻣﺠﯿﺪ و ﺑﻌﺪ ﻋﻠﯽ ﺧﻮدﺷﻮن رو ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن رﺳﻮﻧﺪن. ﺗﺮﺧﯿﺺ ﻣﻦ از ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺗﺎ دﮐﺘﺮ ﺑﯿﺎد و وﯾﺰﯾﺖ ﻣﺠﺪد ﺑﮑﻨﻪ ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ11ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ. وﻗﺘﯽ از ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺧﺎرج ﺷﺪﯾﻢ ﻣﺠﯿﺪ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ دﺳﺖ ﻣﻦ روﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن و ﮔﻔﺖ: ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎ اﺟﺎزه ﻣﻦ ﯾﺎﺳﯽ رو ﭼﻨﺪ روزی ﻣﯿﺒﺮم ﺧﻮﻧﻪ ی ﺧﻮدﻣﻮن.
ﻣﺎﻣﺎن ﺑﺎ ﺗﺮدﯾﺪ و ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻣﻦ و ﻣﺠﯿﺪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ﺧﻮدﻣﻢ از ﺣﺮف ﻣﺠﯿﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻮد ﻋﻘﺪ ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢوﻟﯽ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﻣﻦ ﺷﺐ ﺧﻮﻧﻪ ی ﻣﺠﯿﺪ اﯾﻨﻬﺎ ﺑﻤﻮﻧﻢ ﭼﻪ ﺑﺮﺳﻪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺨﻮام ﭼﻨﺪ روز اوﻧﺠﺎ ﺑﺎﺷﻢ!!!
ﻋﻠﯽ ﮔﻔﺖ: آره ﺑﺒﺮﯾﺶ اوﻧﺠﺎ ﺑﻬﺘﺮه...
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻪ!!!...
ﻣﺠﯿﺪ ﻣﻦ رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: ﭼﺮا ﻧﻪ؟
قصه عشق (6)
قصه عشق (6)
نکته
اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﺑﺮاﺳﺎس واﻗﻌﯿﺖ زﻧﺪﮔﯽ اﺷﺨﺎﺻﯽ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﺑﻪ رﺷﺘﻪ ی ﺗﺤﺮﯾﺮ در آﻣﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺑﺮﺧﯽ ﻣﻮارد ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮد آن اﻓﺮاد از ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدن اﺳﺎﻣﯽ واﻗﻌﯽ ﺧﻮدداری و از اﺳﺎﻣﯽ ﻣﺴﺘﻌﺎر اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ.
ﺑﺮای ﺷﺐ ﻫﻢ ﻟﺒﺎس ﺷﺐ دﺧﺘﺮوﻧﻪ اﯾﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﭘﯿﺶ ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎن ﺧﺮﯾﺪه ﺑﻮدﯾﻢ رو ﭘﻮﺷﯿﺪم.ﺗﻨﮓ و ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد ﺑﻪ رﻧﮓ ﻧﺒﺎﺗﯽ و روش ﺳﻨﮓ دوزی ﻫﺎی ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد ﯾﻘﻪ اﯾﯽ ﻫﻔﺖ و ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺑﺎز داﺷﺖ ﺑﺎ آﺳﺘﯿﻨﻬﺎی رﮐﺎﺑﯽ... ﺧﻮدم ﻋﺎﺷﻖ اﯾﻦ ﻟﺒﺎﺳﻢ ﺑﻮدم وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﺻﻮرﺗﯽ آراﯾﺶ ﮐﺮده و ﻣﻮﻫﺎی ﻣﺮﺗﺐ ﺷﺪه اون رو ﭘﻮﺷﯿﺪم و ﺟﻠﻮی آﯾﯿﻨﻪ اﯾﺴﺘﺎدم ﻣﻬﻨﺎز و ﻣﺎﻣﺎن ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺑﻮدن ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻣﻦ ذوق ﮐﺮده ﺑﻮدن.ﻣﺎﻣﺎن ﮐﻪ ﺳﺮﯾﻊ اﺳﭙﻨﺪ دود ﮐﺮد و ﻣﻬﻨﺎز ﻫﻢ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﻋﻠﯽ رو ﺻﺪا ﮐﻨﻪ ﺑﯿﺎد ﺗﻮی اﺗﺎق ﻣﻦ رو ﺑﺒﯿﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺖ: وای ﯾﺎﺳﯽ اﻟﻬﯽ ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺸﻢ... ﺗﻮ اﻣﺸﺐ ﺑﺎ اﯾﻦ رﯾﺨﺖ و ﻗﯿﺎﻓﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﻣﺎ رو ﻧﮑﺸﯽ ﺧﯿﻠﯿﻪ... ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﻦ ﮐﻪ دﺧﺘﺮم از دﯾﺪن ﺗﻮ دارم ﻏﺶ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﺒﯿﻦ ﻣﺠﯿﺪ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﯽ ﺑﺸﻪ وﻗﺘﯽ ﺑﺒﯿﻨﺖ...
ﻧﺴﺮﺗﻦ ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﻪ اﺗﺎق اوﻣﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮐﻤﺮﻧﮕﯽ زد و ﺑﺎ ﺻﺪای آروﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺷﺪی...
ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﺳﻤﺘﺶ و ﺑﺒﻮﺳﻤﺶ وﻟﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺮﮔﺸﺖ و از اﺗﺎﻗﻢ رﻓﺖ ﺑﯿﺮون!!!
ﺑﺎ دﻟﯽ ﭘﺮ ﻏﺼﻪ اﯾﺴﺘﺎدم و ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻨﺶ رو از اﺗﺎق ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﻣﻬﻨﺎز اوﻣﺪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ و ﮔﻮﻧﻪ ام رو ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﻋﯿﺒﯽ ﻧﺪاره... اﻫﻤﯿﺖ ﻧﺪه... ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﻧﺬار رﻓﺘﺎر دﯾﮕﺮان اﻣﺸﺒﺖ رو ﺧﺮاب ﮐﻨﻪ...
ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰدم وﻟﯽ دﻟﻢ ﭘﺮ از ﻏﺼﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد... دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺑﻬﺎﻧﻪ اﯾﯽ ﺷﺪه ﺑﺎ ﻧﺴﺘﺮن ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ وﻟﯽ اﺻﻼ ﻣﺤﻠﻢ ﻧﻤﯿﺬاﺷﺖ.
ﺧﺎﻧﻮاده ی ﻣﺠﯿﺪ وﻗﺘﯽ اوﻣﺪن در اوج ﻧﺎﺑﺎوری ﻣﺎ ﻫﻤﺮاه ﺧﻮدﺷﻮن ﮐﻠﯽ ﻫﺪﯾﻪ ﻫﻢ ﺑﺮای ﻣﻦ آورده ﺑﻮدن ﮐﻪ ﻋﺒﺎرت ﺑﻮد از ﻃﻼ و ﭘﺎرﭼﻪ و ﻟﺒﺎس و ﮐﯿﻒ و ﮐﻔﺶ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﯾﮏ ﺳﺒﺪ ﺑﺰرگ ﮔﻞ.
ﻣﺠﯿﺪ ﭼﺸﻢ از ﻣﻦ ﺑﺮ ﻧﻤﯿﺪاﺷﺖ و ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ﺑﻪ آروﻣﯽ ﻣﯿﮕﻔﺖ: ﯾﺎﺳﯽ دﯾﻮوﻧﻪ اﺗﻢ ﺑﻪ ﺧﺪا... ﯾﺎﺳﯽ ﭼﻘﺪر ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺷﺪی اﻣﺸﺐ...
ﻧﺴﺘﺮن در ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﮐﺮدن از ﻣﻬﻤﻮﻧﻬﺎ ﮐﻤﮏ ﻣﺎﻣﺎن ﻣﯿﮑﺮد وﻟﯽ ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﻟﺒﺨﻨﺪ و ﺣﺮﻓﯽ. ﻋﻠﯽ داﺋﻢ از ﻣﻦ و ﻣﺠﯿﺪ و ﺑﻘﯿﻪ ﻋﮑﺲ ﻣﯿﻨﺪاﺧﺖ و ﺟﻠﺴﻪ اﯾﯽ ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ﺑﺮﮔﺰار ﺑﺸﻪ ﺑﻪ ﯾﻪ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﻗﺸﻨﮓ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد.
ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم وﻗﺘﯽ ﻋﻠﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺴﺘﺮن و ﺣﻤﯿﺪ و ﻋﺴﻞ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ و ﻣﺠﯿﺪ ﺑﯿﺎن و ﻋﮑﺲ ﺑﻨﺪازﯾﻢ ﻧﺴﺘﺮن ﺑﺎزم ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﯿﺎد دﯾﮕﻪ ﺑﻐﺾ ﮔﻠﻮم رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻢ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع رو ﻓﻬﻤﯿﺪ.
ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮم ﺳﻤﺖ ﻧﺴﺘﺮن و اﻟﺘﻤﺎﺳﺶ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﺎد ﻋﮑﺲ ﺑﻨﺪازﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺎزوم رو ﻣﺤﮑﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﻧﻤﯿﺨﻮام اﻟﺘﻤﺎس ﮐﺴﯽ رو ﺑﮑﻨﯽ دوﺳﺖ داره ﺑﯿﺎد ﻋﮑﺲ ﺑﻨﺪازه دوﺳﺖ ﻧﺪاره وﻟﺶ ﮐﻦ.
قصه عشق (5)
قصه عشق (5)
نکته
اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﺑﺮاﺳﺎس واﻗﻌﯿﺖ زﻧﺪﮔﯽ اﺷﺨﺎﺻﯽ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﺑﻪ رﺷﺘﻪ ی ﺗﺤﺮﯾﺮ در آﻣﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺑﺮﺧﯽ ﻣﻮارد ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮد آن اﻓﺮاد از ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدن اﺳﺎﻣﯽ واﻗﻌﯽ ﺧﻮدداری و از اﺳﺎﻣﯽ ﻣﺴﺘﻌﺎر اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ.
و ﺑﻌﺪ ﻫﻤﻮﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻫﻨﻮز دﺳﺘﻢ ﺗﻮی دﺳﺘﺶ ﺑﻮد ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺧﻮدش ﺑﻪ ﻫﺎل ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪ و ﻫﺮ دو ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ. دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ آروﻣﯽ از دﺳﺘﺶ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺠﯿﺪ ﻣﻦ درس دارم... ﺗﺎ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺸﻢ ﺧﻮاب ﺑﻮدم ﻧﺮﺳﯿﺪم درﺳﻢ رو ﺑﺨﻮﻧﻢ... ﻣﯿﺮم ﯾﮏ ﮐﻢ ﺑﻪ درﺳﺎم ﺑﺮﺳﻢ...
ﺗﺎ از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم دوﺑﺎره دﺳﺘﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ و ﻫﻤﻮﻧﻄﻮرﮐﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻋﻤﯿﻖ و ﺟﺪی اﻣﺎ ﭘﺮ از ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺗﺎ اﻻن ﻧﺨﻮﻧﺪﻧﯽ... ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺘﻪ دﯾﮕﻪ ﻫﻢ روش... ﺑﺸﯿﻦ ﯾﺎﺳﯽ... ﻣﯿﺨﻮام ﯾﮏ ﮐﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ...
ﺑﻪ آروﻣﯽ دوﺑﺎره ﺳﺮﺟﺎم ﻧﺸﺴﺘﻢ... ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﻧﮕﺎه ﻧﻤﯿﮑﺮدم وﻟﯽ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻣﺠﯿﺪ ﭼﺸﻢ ازم ﺑﺮﻧﻤﯿﺪاره و ﺗﻤﺎم ﺗﻮﺟﻬﺶ ﺑﻪ رﻓﺘﺎر ﻣﻨﻪ. ﺑﻌﺪ ﺑﻪ آروﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﺧﻮب؟...
ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﻮب ﭼﯽ؟
قصه عشق (4)
قصه عشق (4)
نکته
اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﺑﺮاﺳﺎس واﻗﻌﯿﺖ زﻧﺪﮔﯽ اﺷﺨﺎﺻﯽ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﺑﻪ رﺷﺘﻪ ی ﺗﺤﺮﯾﺮ در آﻣﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺑﺮﺧﯽ ﻣﻮارد ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮد آن اﻓﺮاد از ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدن اﺳﺎﻣﯽ واﻗﻌﯽ ﺧﻮدداری و از اﺳﺎﻣﯽ ﻣﺴﺘﻌﺎر اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ.
ﻧﻤﯿﺪوﻧﻢ ﭼﺮا وﻟﯽ ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه ﯾﮏ دﺳﺖ ﻣﺠﯿﺪ رو ﺑﯿﻦ دو دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﯽ اراده ﺑﻐﺾ ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﭼﺸﻤﻬﺎم ﭘﺮ اﺷﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺠﯿﺪ؟... ﻧﺬار زﻧﺪﮔﯽ ﻧﺴﺘﺮن ﺧﺮاب ﺑﺸﻪ... ﺗﻮ رو ﺧﺪا... ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺴﻞ ﻫﻢ ﺷﺪه ﯾﻪ ﮐﺎری ﺑﮑﻦ...
ﻣﺠﯿﺪ رو ﺑﻪ روی ﻣﻦ اﯾﺴﺘﺎد و از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ ﻃﻮرﯾﮑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ی ﺑﯿﻦ ﻣﻦ و اون ﺑﻪ ﺣﺪاﻗﻞ ﻣﻤﮑﻨﻪ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد. ﺑﻌﺪ ﺳﺮ ﻣﻦ رو ﺗﻮی ﺳﯿﻨﻪ اش ﮔﺮﻓﺖ ﻣﻨﻢ دﯾﮕﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ و زدم زﯾﺮ ﮔﺮﯾﻪ و دوﺑﺎره ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺠﯿﺪ ﺗﻮ رو ﺧﺪا... ﻓﻘﻂ ﺗﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﯽ ﮐﺎری ﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﻋﺴﻞ ﺳﺨﺘﯽ ﻧﮑﺸﻪ... ﺗﻮ ﻧﻤﯿﺪوﻧﯽ ﻋﺴﻞ دﯾﺸﺐ ﺗﺎ اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ ﭼﻘﺪر از وﺣﺸﺖ ﻧﺒﻮدن ﻧﺴﺘﺮن ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮده ﺑﻮده...
دﯾﮕﻪ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺠﯿﺪ ﻣﻦ رو در آﻏﻮﺷﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎم رو ﻧﻮازش ﻣﯿﮑﺮد روی ﺳﺮم رو ﺑﻮﺳﯿﺪ و ﮔﻔﺖ: ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ... ﺑﺴﻪ دﺧﺘﺮ... ﺑﻬﺖ ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﮐﺎری ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻋﺴﻞ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ از ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎش ﺟﺪا ﻧﺸﻪ... ﺧﻮﺑﻪ؟... ﺑﺴﻪ دﯾﮕﻪ... دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاد ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﯽ... ﺑﺸﯿﻦ ﺗﻮی ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﺮﯾﻢ ﯾﻪ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﺑﺨﻮرﯾﻢ ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ ﺧﻮﻧﻪ.
قصه عشق (3)
قصه عشق (3)
نکته
اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﺑﺮاﺳﺎس واﻗﻌﯿﺖ زﻧﺪﮔﯽ اﺷﺨﺎﺻﯽ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﺑﻪ رﺷﺘﻪ ی ﺗﺤﺮﯾﺮ در آﻣﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺑﺮﺧﯽ ﻣﻮارد ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮد آن اﻓﺮاد از ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدن اﺳﺎﻣﯽ واﻗﻌﯽ ﺧﻮدداری و از اﺳﺎﻣﯽ ﻣﺴﺘﻌﺎر اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ.
ﻗﺴﻤﺖ دوم
زﯾﺎد ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﻧﺰدﯾﮏ ﻧﺒﺎﺷﻢ وﻟﯽ ﻣﺠﯿﺪ از ﻫﺮ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺑﺮای در ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﺑﻮدن اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯿﮑﺮد و ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻟﻄﻒ و ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﯽ و ﻣﺤﺒﺘﺶ رو ﺑﻬﻢ ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪاد و ﻣﻦ در ﺟﻮاب اوﻧﻬﻤﻪ ﻣﺤﺒﺘﺶ ﻫﯿﭻ ﮐﺎری ﻧﻪ ﻣﯿﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﮑﻨﻢ و ﻧﻪ ﺑﻠﺪ ﺑﻮدم ﮐﻪ اﻧﺠﺎم ﺑﺪم.
ﺑﻠﺪ ﻧﺒﻮدم ﺑﻪ دﻟﯿﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﺗﺎ اون زﻣﺎن ﻫﯿﭻ ﺗﺠﺮﺑﻪ ای در زﻣﯿﻨﻪ ی ﭘﺎﺳﺦ ﻣﺤﺒﺖ ﯾﮏ ﺟﻨﺲ ﻣﺨﺎﻟﻒ رو ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﭼﻮن ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ و ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻧﺴﺘﺮن واﻗﻌﺎ روی راﺑﻄﻪ ی ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﺠﯿﺪ ﺣﺴﺎس ﺷﺪه!!! و دﻟﻢ ﻧﻤﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﯿﭻ و ﭘﻮچ ﻧﺴﺘﺮن رو ﻋﺼﺒﯽ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻢ. اون ﺷﺐ ﺣﻤﯿﺪ ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﻮد و ﻋﺴﻞ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد. وﻗﺘﯽ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻋﻠﺖ اﯾﻦ ﻏﯿﺒﺖ ﻏﯿﺮ ﻣﻮﺟﻪ رو از ﻧﺴﺘﺮن ﺳﻮال ﻣﯿﮑﺮد اون در ﺟﻮاب ﻣﯿﮕﻔﺖ: ﯾﮏ ﻣﺸﮑﻞ ﺧﻮﻧﻮادﮔﯽ ﺑﯿﻦ ﺧﻮﻧﻮاده ی ﺣﻤﯿﺪ ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه ﺑﻮده ﮐﻪ ﺣﻤﯿﺪ ﺑﺮای رﻓﻊ ﻣﺸﮑﻞ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺘﻤﺎ ﻣﯿﺮﻓﺘﻪ ﺧﻮﻧﻪ ی ﻣﺎدرش و ﻣﺸﮑﻞ رو ﺑﺎ ﺧﻮاﻫﺮ و ﺑﺮادراش ﺣﻞ ﻣﯿﮑﺮده و از اوﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻋﺴﻞ ﺑﻪ ﺑﺎﺑﺎش ﺧﯿﻠﯽ واﺑﺴﺘﻪ ﻫﺴﺘﺶ ﺣﻤﯿﺪ اوﻧﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺑﺮده!!!!
قصه عشق (2)
قصه عشق (2)
نکته
اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﺑﺮاﺳﺎس واﻗﻌﯿﺖ زﻧﺪﮔﯽ اﺷﺨﺎﺻﯽ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﺑﻪ رﺷﺘﻪ ی ﺗﺤﺮﯾﺮ در آﻣﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺑﺮﺧﯽ ﻣﻮارد ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮد آن اﻓﺮاد از ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدن اﺳﺎﻣﯽ واﻗﻌﯽ ﺧﻮدداری و از اﺳﺎﻣﯽ ﻣﺴﺘﻌﺎر اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ.
اﯾﻦ ﺑﺮﺧﻮرد از ﻧﺴﺘﺮن در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ و ﻋﺴﻞ اﺻﻼ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﻧﺪاﺷﺖ. ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻬﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﻣﺠﯿﺪ ﺑﺎ اﺷﺎره ﺑﻬﻢ ﻣﯿﮕﻪ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ و اﻫﻤﯿﺖ ﻧﺪم.
ﻧﺴﺘﺮن ﺣﺘﯽ ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪ ﻫﻢ ﺳﺮ ﻋﺴﻞ ﺑﺮﺧﻮرد ﺗﻨﺪی ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﮐﺮد و در ﮔﯿﺮ و دار ﺣﺮﻓﻬﺎی ﻧﺴﺘﺮن ﺑﻮد ﮐﻪ ﻋﺴﻞ ﻇﺮف ﻣﺎﺳﺖ رو ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪ و ﻧﺴﺘﺮن ﻫﻢ ﻣﺤﮑﻢ زد ﭘﺸﺖ دﺳﺖ ﻋﺴﻞ و ﺟﯿﻎ ﺑﭽﻪ ﺑﻪ ﻫﻮا رﻓﺖ!!!!
ﺣﻤﯿﺪ ﮐﻪ روی ﻋﺴﻞ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺴﺎس ﺑﻮد وﻗﺘﯽ اﯾﻦ رﻓﺘﺎر رو از ﻧﺴﺘﺮن دﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﯽ ﺷﺪ و ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﺎ اﺧﻢ ﺑﻪ ﻧﺴﺘﺮن ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﻏﺬاش رو ﻧﯿﻤﻪ ﮐﺎره رﻫﺎ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﻫﺎل ﺑﺮﮔﺸﺖ.
ﻣﺎﻣﺎن ﻋﺴﻞ رو از ﻧﺴﺘﺮن ﮔﺮﻓﺖ و ﺳﺎﮐﺘﺶ ﮐﺮد. در ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺪت ﻣﺠﯿﺪ اﺻﻼ ﺑﻪ ﻧﺴﺘﺮن ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮده ﺑﻮد. ﻧﺴﺘﺮن ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺣﻤﯿﺪ از آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪ.
ﻣﻨﻢ دﯾﮕﻪ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﻏﺬام رو ﺑﺨﻮرم و ﻓﻘﻂ ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﻣﺠﯿﺪ ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻤﻮﻧﻪ. ﻣﺠﯿﺪ ﺑﻪ آﻫﺴﺘﮕﯽ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎن و ﮔﻔﺖ: ﻣﺎﻣﺎن (ﻣﺠﯿﺪ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ رو از ﻫﻤﻮن اول ﻣﺜﻞ ﻣﺎﻣﺎن ﺧﻮدش ﻣﺎﻣﺎن ﺻﺪا ﻣﯿﮑﺮد) ... ﺑﻬﺘﺮه ﻋﺴﻞ رو ﺑﺒﺮﯾﺪ ﭘﯿﺶ ﻣﺎﻣﺎن و ﺑﺎﺑﺎش ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ اﯾﻨﻄﻮری ﺣﺪاﻗﻞ از اداﻣﻪ ی ﻣﺸﺎﺟﺮه ﭘﻨﻬﺎﻧﯿﺸﻮن دﺳﺖ ﺑﺮدارن.
ﻣﺎﻣﺎن ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ: دﺧﺘﺮه اﻣﺸﺐ ﺧﻞ ﺷﺪه... ﺑﮕﻮ ﻣﮕﻪ ﻣﺮض داری ﺑﭽﻪ رو ﻣﯿﺰﻧﯽ... ﺗﻮﭘﺶ از ﺟﺎی دﯾﮕﻪ ﭘﺮه دق و دﻟﯿﺶ رو ﺳﺮﺑﭽﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ.
و ﺑﻌﺪ ﻋﺴﻞ رو از آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ ﺑﯿﺮون ﺑﺮد.ﻣﺠﯿﺪ رو ﮐﺮد ﺑﻪ ﻣﻦ و ﮔﻔﺖ: ﺗﻮ ﭼﺮا ﻏﺬات رو ﻧﻤﯿﺨﻮری؟
ﮔﻔﺘﻢ: وﷲ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ... ﻧﺴﺘﺮن اﻣﺸﺐ...
ﻣﺠﯿﺪ ﮔﻔﺖ: اون رو وﻟﺶ ﮐﻦ... ﻣﺎدر ﻫﺴﺘﺶ دﯾﮕﻪ ﻫﺮ ﺟﻮر دوﺳﺖ داره ﻣﯿﺘﻮﻧﻪ ﺑﭽﻪ اش رو ﺗﺮﺑﯿﺖ ﮐﻨﻪ...
ﮔﻔﺘﻢ: وﻟﯽ آﺧﻪ...
قصه عشق (1)
قصه عشق (1)
نکته
اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﺑﺮاﺳﺎس واﻗﻌﯿﺖ زﻧﺪﮔﯽ اﺷﺨﺎﺻﯽ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﺑﻪ رﺷﺘﻪ ی ﺗﺤﺮﯾﺮ در آﻣﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺑﺮﺧﯽ ﻣﻮارد ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮد آن اﻓﺮاد از ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدن اﺳﺎﻣﯽ واﻗﻌﯽ ﺧﻮدداری و از اﺳﺎﻣﯽ ﻣﺴﺘﻌﺎر اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ.
ﻗﺴﻤﺖ اول
ازوﻗﺘﯽ ﻧﺴﺘﺮن ﺧﻮاﻫﺮم ازدواج ﮐﺮد دﯾﮕﻪ ﻣﺠﯿﺪ ﺧﻮﻧﻪ ی ﻣﺎ ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ی ﻣﺎ ﻗﻬﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد وﻟﯽ ﺧﻮب ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﺎﻧﺒﻮد ﻧﺴﺘﺮن ﺧﻮدش ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎﮐﺴﯽ ﻏﯿﺮ ازﻣﺠﯿﺪ ازدواج ﮐﻨﻪ!!!
اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻨﻢ وﻗﺘﯽ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻧﺴﺘﺮن رو ﻓﻬﻤﯿﺪم داﺷﺘﻢ ﺷﺎخ در ﻣﯽ آوردم!!! ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﺴﺘﺮن ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ ﻣﯿﺨﻮای ﺑﺎ ﺣﻤﯿﺪ ازدواج ﮐﻨﯽ؟
ﮔﻔﺖ: آره... دﯾﮕﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم... ﭼﻘﺪر ﺑﺎﯾﺪ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﻢ... ﭼﻘﺪر ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺸﯿﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻣﺠﯿﺪ ﮐﯽ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری رﺳﻤﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ...
ﺑﺮای ﻋﺮوﺳﯽ ﻧﺴﺘﺮن ﻫﻢ وﻗﺘﯽ ﻋﻠﯽ ﺑﺮادرم ﮐﺎرت ﻋﺮوﺳﯽ رو ﺑﺮد ﺑﺮای ﻣﺠﯿﺪ اﯾﻨﻄﻮر ﮐﻪ از ﻋﻠﯽ ﺷﻨﯿﺪﯾﻢ ﻃﻔﻠﮑﯽ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮده از ﺣﺎل ﺑﺮه و ﻫﻤﻪ اش ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﺮده ﻋﻠﯽ داره ﺑﺎﻫﺎش ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﻣﯿﻔﻬﻤﻪ ﻗﻀﯿﻪ ﺟﺪی ﻫﺴﺘﺶ ﮐﺎرت رو ﭘﺎره ﻣﯿﮑﻨﻪ و از اون ﺗﺎرﯾﺦ دﯾﮕﻪ ﺧﻮﻧﻪ ی ﻣﺎ ﻧﯿﻮﻣﺪه ﺑﻮد.
اﺳﻢ ﻣﻦ ﯾﺎﺳﻤﯿﻦ ﻫﺴﺘﺶ وﺗﻮی ﺧﻮﻧﻪ ﯾﺎﺳﯽ ﺻﺪام ﻣﯿﮑﻨﻦ.دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﮏ ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺴﺘﻢ و ﺷﺪﯾﺪ ﺑﻪ درس ﻋﻼﻗﻪ دارم.
ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻏﯿﺮ ازدرس ﻋﺸﻘﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ واﺻﻮﻻ دﻧﺒﺎل ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻋﺸﻘﯽ و دوﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﺑﺎزی ﻫﻢ ﻧﺒﻮدم درﺳﺖ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﻫﻤﻪ ی دوﺳﺘﺎم!!!
شیدا (6) - پایان
شیدا (6) - پایان
ﺑﺎ ﺷﯿﻤﺎ ﺑﻪ ﮔﺮﻣﯽ اﺣﻮاﻟﭙﺮﺳﯽ ﮐﺮدم. ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺪت ﻫﺴﺘﯽ ﻫﻢ ﺑﯿﮑﺎر ﻧﻨﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮش و ﺑﺶ ﺑﺎ دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن ﺑﻮد. ﺑﺎ دﯾﺪن ﻫﺴﺘﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪی زدم و ﺑﻪ زور ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺟﻠﻮی ﺧﻨﺪم رو ﺑﮕﯿﺮم. ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﯿﺎن ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺷﺪم. ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ اون ﻫﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ رﻓﺘﺎر ﻫﺴﺘﯽ و دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد. ﭼﻮن ﺑﺎ دﯾﺪن اوﻧﻬﺎ درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪ، ﻣﺪام ﺳﺮش رو ﺗﮑﺎن ﻣﯿﺪاد و ﻧﮕﺎه ﭘﺮﺳﺸﮕﺮش رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺪوﺧﺖ.
ﻫﻤﻪ دو ﺑﻪ دو ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺷﯿﺪا ﻇﺎﻫﺮم ﺧﻮﺑﻪ، رﻧﮕﻢ ﻧﭙﺮﯾﺪه؟ ﻫﻤﺶ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺳﺎراﺳﺖ. ﭼﺮا ﺑﻬﻢ ﻧﮕﻔﺖ دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن اﻣﺸﺐ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ؟ ای ﮐﺎش روﺳﺮی ﮐﺮﻣﻤﻮ ﺳﺮ ﻣﯿﮑﺮدم، ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻬﻢ ﻣﯿﻮﻣﺪ.
ﺣﺎل اﻣﺮوز ﻫﺴﺘﯽ واﺳﻢ آﺷﻨﺎ ﺑﻮد و ﻗﺒﻼً اوﻧﻮ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدم، ﺑﺎ ﯾﺎدآوری اون روزﻫﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺗﻠﺦ ﺑﺮ ﻟﺒﻢ ﻧﺸﺴﺖ. در ﺣﺎل ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﻫﺴﺘﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ دﻋﻮت ﻣﺎﻣﺎن از دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن ﺷﺪم. اﻣﺎ دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن در ﮐﻤﺎل ادب دﻋﻮت ﻣﺎﻣﺎن رو رد ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ﺑﺮای ﯾﻪ ﮐﺎر ﻣﻬﻢ ﻓﺮدا ﺑﺎ ﮐﯿﺎن ﻋﺎزم ﺗﻬﺮا ن ﻫﺴﺘﻨﺪ.
ﺑﺎ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﺣﺘﻤﺎً ﺷﯿﻤﺎ و ﻣﺎدرش ﻫﻢ ﻫﻤﺮاه ﮐﯿﺎن و دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﻣﯿﺮن. ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪم. دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺖ.
ﺧﺪاﯾﺎ ﭼﺮا ﻫﯿﭽﻮﻗﺖ روﯾﺎﻫﺎ رﻧﮓ واﻗﻌﯿﺖ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻧﻤﯿﮕﯿﺮﻧﺪ؟ ﭼﺮا ﻋﻤﺮ ﺧﻮﺷﯽ ﻫﺎ اﯾﻨﻘﺪر ﮐﻮﺗﺎﻫﻪ؟
ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﯽ ﺑﺎ ﺻﺪای دﮐﺘﺮ دﻫﻘﺎن ﺑﻪ ﺧﻮدم اوﻣﺪم.
ـ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺷﯿﺪا ﺧﺎﻧﻮم ﺷﻤﺎ ادﺑﯿﺎت ﻋﻼﻣﻪ ﻣﯿﺨﻮﻧﯿﺪ درﺳﺘﻪ؟
شیدا (5)
شیدا (5)
ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺗﺮم ﺟﺪﯾﺪ، ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﺑﺮﮔﺮدم و ﺑﺎ اﻣﯿﺪ اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻌﻄﯿﻼت ﻋﯿﺪ ﻧﺰدﯾﮑﻪ و زود ﺑﻪ ﻧﻮﺷﻬﺮ ﺑﺮﻣﯿﮕﺮدم، ﺧﻮدم رو دﻟﺨﻮش ﻣﯿﮑﺮدم. وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﮕﺎه رﺳﯿﺪم، ﭼﻮن ﻣﻘﺪاری ﻏﺬای ﻓﺮﯾﺰ ﺷﺪه از ﺧﻮﻧﻪ واﺳﻪ اﯾﻦ دوﻫﻔﺘﻪ آورده ﺑﻮدم، دم در ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ ﻣﺎﺋﺪه رو ﭘﯿﺞ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﯿﺎد ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻨﻪ، وﺳﺎﯾﻞ رو ﺑﺒﺮﯾﻢ ﺑﺎﻻ. دﻟﻢ ﺧﯿﻠﯽ واﺳﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻣﺎﺋﺪه ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﻦ ﻓﺮﯾﺎدی از ﺷﺎدی ﮐﺸﯿﺪ و ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ رو ﺗﻮ آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ، ﺑﻌﺪ ﺣﺎﻟﻢ رو ﭘﺮﺳﯿﺪ وﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﮕﺮاﻧﻢ ﺑﻮده، ﻇﺎﻫﺮاً وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﻤﻮن ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد، از ﻫﺴﺘﯽ ﻣﻮﺿﻮع رو ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮد.
ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ اﺗﺎق رﻓﺘﯿﻢ و ﺑﺎ ﻣﺮﯾﻢ و ﻓﺎﻃﯽ روﺑﻮﺳﯽ ﮐﺮدم. دﻟﻢ ﺣﺴﺎﺑﯽ واﺳﻪ ﻫﻤﺸﻮن ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﻏﺬاﻫﺎ رو ﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻮ ﯾﺨﭽﺎل ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ. ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ ﻓﺎﻃﯽ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: ﻧﻤﯿﺨﻮای ﺑﻪ ﻣﺎﺋﺪه ﺗﺒﺮﯾﮏ ﺑﮕﯽ؟
ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﺎﺋﺪه اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﻇﺎﻫﺮاً ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ و دﺳﺘﺶ رو روی ﺻﻮرﺗﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد.
ﻣﺮﯾﻢ ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ: دﯾﺪی ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﺎﺋﺪه ﻫﻢ رﻓﺘﻨﯽ ﺷﺪ.
ﻣﺎﺋﺪه ﭼﺸﻤﮑﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ زد و ﮔﻔﺖ: ﺑﯿﺎﯾﺪ دﺳﺖ راﺳﺘﻢ رو ﺑﺬارم رو ﺳﺮﺗﻮن ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺨﺖ ﺷﻤﺎ ﺗﺮﺷﯿﺪه ﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ زودی ﺑﺎز ﺑﺸﻪ.
ﮐﻼﻓﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﺎﺋﺪه اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻤﯿﺨﻮای ﺑﮕﯽ ﭼﯽ ﺷﺪه؟
ﻣﺎﺋﺪه ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ: ﻫﯿﭽﯽ ﺑﺎﺑﺎ، دﯾﺮوز رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم واﺳﻪ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻧﻤﺮه ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺮد زده ﺑﻮدﻧﺪ، آﻗﺎی ﻣﺮادی رو ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺮد داﻧﺸﮑﺪه دﯾﺪم.، اوﻧﻬﻢ ازم ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ ﺳﺮس ﺑﺰﻧﻢ، ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎور ﻧﮑﻨﯽ وﻟﯽ ﺑﺎﻻﺧﺮه ازم درﺧﻮاﺳﺖ ازدواج ﮐﺮد.
ﺟﯿﻐﯽ از ﺷﺎدی ﮐﺸﯿﺪم و ﺻﻮرت ﻣﺎﺋﺪه رو ﺑﻮﺳﯿﺪم، اﯾﻦ دﺧﺘﺮه ﺑﺎﻻﺧﺮه دل ﻣﺮادی رو دزدﯾﺪه ﺑﻮد و اﯾﻦ اﺳﺘﺎد ﺟﺪی و ﺑﺎاﺑﻬﺖ ﻣﺎ رو ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ اﻋﺘﺮاف ﮐﺮده ﺑﻮد.
شیدا (4)
شیدا (4)
ﮐﻤﯽ ﻣ ﻦ ﻣ ﻦ ﮐﺮدم و ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺟﻠﺴﻪ اﻣﺮوز رو ﭘﺎﮐﻨﻮﯾﺲ ﻧﮑﺮدم، ﻣﻤﮑﻨﻪ واﺳﺘﻮن ﻧﺎﺧﻮاﻧﺎ ﺑﺎﺷﻪ.
ﺟﺰوه رو ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ، اوﻧﻬﻢ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺟﺰوه اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ: ﻣﺎﺷﺎا... ﺷﻤﺎ ﭼﺮک ﻧﻮﯾﺴﺘﻮن از ﭘﺎﮐﻨﻮﯾﺲ ﻣﻦ ﺧﻮش ﺧﻂ ﺗﺮه، ﻗﻮل ﻣﯿﺪم ﺗﺎ ﻓﺮدا ﺟﺰوه رو ﺑﺮﺳﻮﻧﻢ دﺳﺘﺘﻮن.
ﻗﺒﻮل ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﻣﺎﺋﺪه از ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ.
اﻣﺸﺐ ﺷﺎم ﻧﻮﺑﺖ ﻓﺎﻃﯽ ﺑﻮد. ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺗﻤﯿﺰ ﮐﺮدن اﺗﺎق ﺑﻮدﯾﻢ، ﮐﻪ ﺟﯿﻎ ﻓﺎﻃﯽ از ﺗﻮ راﻫﺮو دراوﻣﺪ: ﺷﯿﺪا ﯾﻪ دﺳﺘﮕﯿﺮه ﺑﺪه، ﺳﯿﺐ زﻣﯿﻨﯽ ﻫﺎ ﺳﻮﺧﺖ.
ﺳﺮﯾﻊ دﺳﺘﮕﯿﺮه رو ﺑﻬﺶ دادم و ﮔﻔﺘﻢ: ﺧﻮب اﺟﺎﻗﻮ ﮐﻢ ﮐﻦ.
اﯾﻦ ﻋﺎدت ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﻓﺎﻃﯽ ﺑﻮد، زﯾﺮ ﮔﺎز رو ﺗﺎ آﺧﺮ زﯾﺎد ﻣﯿﮑﺮد و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻏﺬا رو ﻣﯿﺴﻮزوﻧﺪ. دوﺑﺎره ﺻﺪای ﻓﺮﯾﺎد ﻓﺎﻃﯽ ﺗﻮ راﻫﺮو ﭘﯿﭽﯿﺪ. ﻣﺎﺋﺪه ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮه ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: واﯾﺴﺎ ﺧﻮدم ﻣﯿﺮم، اﯾﻦ دﺧﺘﺮه ﺗﺎ ﻣﻨﻮ دق ﻧﺪه ول ﮐﻦ ﻧﯿﺴﺖ، ایﮐﺎش ﺧﻮدم ﻏﺬا رو آﻣﺎده ﻣﯿﮑﺮدم.
ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ رﻓﺘﻢ و دﯾﺪم ﻓﺎﻃﯽ ﮐﻒ آﺷﭙﺰﺧﻮﻧﻪ وﻟﻮ ﺷﺪه و داره از ﺳﺮش ﺧﻮن ﻣﯿﺎد. ﺑﺎ وﺣﺸﺖ ﻣﺎﺋﺪه رو ﺻﺪا زدم و ﻓﺎﻃﯽ رو ﺑﺮدﯾﻢ ﺗﻮ اﺗﺎق. ﺳﺮش ﺑﺪﺟﻮر ﺷﮑﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد و اﺣﺘﯿﺎج ﺑﻪ ﺑﺨﯿﻪ داﺷﺖ.
ـ دﺧﺘﺮ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ داری ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯿﮑﻨﯽ؟
شیدا (3)
شیدا (3)
ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺷﻤﺎره ﺻﻨﺪﻟﯽ او ﺑﺎ ﻣﻦ ﯾﮏ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺖ و اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﻣﻌﺬب ﺑﻮدن ﻣﻦ ﺗﺎ ﺳﺎری ﻣﯿﺸﺪ. دﻓﺘﺮ ﺧﺎﻃﺮاﺗﻢ رد درآوردم و ﺧﻮد را ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻧﺸﺎن دادم. ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻋﻼﻗﻪ ای ﺑﻪ ﻫﻤﺼﺤﺒﺘﯽ ﺑﺎ او ﻧﺪارم، ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺑﻐﻠﯽ ﺷﺪ. ﮐﻢ ﮐﻢ ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮد، ﺑﺎ ﺗﻮﻗﻒ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺑﺎز ﮐﺮدم.
ﺑﻪ رﺳﺘﻮران ﺑﯿﻦ راه رﺳﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ. ﻣﺴﺎﻓﺮان درﺣﺎل ﭘﯿﺎده ﺷﺪن ﺑﻮدﻧﺪ. ﺧﻤﯿﺎزه ای ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﺎ رﺧﻮت و ﮐﺴﻠﯽ از اﺗﻮﺑﻮس ﭘﯿﺎده ﺷﺪم. ﺑﻌﺪ از ﺷﺴﺘﺸﻮی ﺻﻮرﺗﻢ و وﺿﻮ ﮔﺮﻓﺘﻦ، ﺑﻪ ﻧﻤﺎزﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ و ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪم. آرام ﮔﻮﺷﻪ دﻧﺠﯽ در رﺳﺘﻮران ﺟﺎی ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﭼﻮن ﻫﻮا ﺳﺮد ﺑﻮد، ﺳﻔﺎرش ﭼﺎی دادم. در اﯾﻦ ﻫﻮا ﻓﻘﻂ ﭼﺎی ﻣﯿﭽﺴﺒﯿﺪ. ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻌﺼﻮﻣﯽ ﺑﻪ ﮐﻨﺎ ﻣﯿﺰ ﻣﻦ آﻣﺪ و اﺟﺎزه ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ. ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻤﺎﯾﻠﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﻣﺎ ﻧﺎﭼﺎراً ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻢ.
شیدا (2)
شیدا (2)
ـ ﮐﺎﻣﯿﺎر ﭼﺮا اﯾﻨﻘﺪر رﻧﮕﺖ ﭘﺮﯾﺪه؟ آب ﻗﻨﺪ ﺑﺪم ﺧﺪﻣﺘﺘﻮن آﻗﺎی دوﻣﺎد؟... اﯾﻦ ﺣﺮف رﺿﺎ ﻫﻤﻪ ﻧﮕﺎه ﻫﺎ رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﮐﺎﻣﯿﺎر ﮐﺮد.
ﻫﺴﺘﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﭘﺮﯾﺪ وﺳﻂ و ﮔﻔﺖ: ﮐﺎﻣﯿﺎر ﺟﺎن اﮔﻪ واﺳﻪ ﻣﺮغ ﺷﺪن ﭘﺸﯿﻤﻮن ﺷﺪی ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻ ﺑﮕﻮ ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ.
داد ﻣﺎﻣﺎن دراوﻣﺪ ﮐﻪ: ﭘﺴﺮﻣﻮ ﭼﯿﮑﺎر دارﯾﻦ؟ ﻣﻈﻠﻮم ﮔﯿﺮ آوردﯾﺪ....... ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ درب ﻣﻨﺰل ﺑﺎز ﺷﺪ و وارد ﺣﯿﺎط ﺑﺰرﮔﯽ ﺷﺪﯾﻢ. ﺗﻌﺪاد زﯾﺎد ﻣﻬﻤﻮﻧﻬﺎی اوﻧﻬﺎ ﻫﻤﻪ رو ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮ ﮐﺮد.
در ﺑﺪو ورود ﻓﯿﻠﻢ ﺑﺮدار ﻣﺸﻐﻮل ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻓﯿﻠﻢ از ﻣﺎ ﺷﺪ. ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﻪ از اﯾﻦ ﺟﻮر ﺟﻮﻫﺎی ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻓﺮاری ﺑﻮدم، ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ دورﺑﯿﻦ، از ﭘﺸﺖ ﻣﺎﻣﺎن اﯾﻨﺎ وارد ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن ﺷﺪم.ﺑﺠﺰ ﻣﻦ، ﻫﻤﻪ اﻋﻀﺎی دو ﺧﺎﻧﻮاده ﻗﺒﻼً ﺑﺎ ﻫﻢ آﺷﻨﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ.
اوﻟﯿﻦ ﻧﻔﺮی ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﺷﺪ، ﺳﻮری ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺎدر ﺳﺎرا ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻣﺤﺾ دﯾﺪن ﻣﻦ، ﺻﺤﺒﺖ از ﺷﺒﺎﻫﺖ ﻋﺠﯿﺐ ﻣﻦ و ﮐﺎﻣﯿﺎر ﺑﺮ ﺳﺮ زﺑﻮن ﻫﺎ اﻓﺘﺎد. اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع واﺳﻢ ﺗﺎزﮔﯽ ﻧﺪاﺷﺖ و ﺗﻮ ﻫﺮ ﻣﯿﻬﻤﺎﻧﯽ ﻣﻮﺟﺐ ﺗﻌﺠﺐ ﻫﻤﻪ ﻣﯿﺸﺪ. ﺑﺎﻻﺧﺮه وارد اﺗﺎق ﻋﻘﺪ ﺷﺪﯾﻢ و ﺑﺎ ﺳﺎرا آﺷﻨﺎ ﺷﺪم. در دﻟﻢ ﺑﻪ ﺣﺴﻦ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺎﻣﯿﺎر ﺗﺒﺮﯾﮏ ﮔﻔﺘﻢ. ﺳﺎرا در ﺑﺮﺧﻮرد اول ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻬﺮﺑﻮن و ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺟﻠﻮه ﮐﺮد و ﺗﺎ ﺣﺪی ﺧﯿﺎﻟﻢ رو راﺣﺖ ﮐﺮد. ﺑﻌﺪ از ﺳﺎرا ﺑﺎ آﻗﺎی رﺿﺎﯾﯽ و در آﺧﺮ ﺑﺎ ﮐﯿﺎن، ﺑﺮادر ﺳﺎرا آﺷﻨﺎ ﺷﺪم. ﺟﺎﻟﺒﻪ ﮐﻪ ﮐﯿﺎن ﻫﻤﻮن ﭘﺴﺮ ﻓﯿﻠﻢ ﺑﺮدار ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻮد. ﮐﯿﺎن ﺑﺮ ﻋﮑﺲ ﺳﺎرا ﮐﻪ » ﭘﻮﺳﺘﯽ ﺳﭙﯿﺪ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ آﺑﯽ داﺷﺖ و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﺎدرش ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد« ﺻﻮرﺗﯽ ﺳﺒﺰه ﺑﺎ ﺟﺬاﺑﯿﺘﯽ ﻣﺮداﻧﻪ داﺷﺖ و ﭼﺸﻢ و اﺑﺮوﯾﯽ ﻣﺸﮑﯽ ﮐﻪ ﺟﺒﺮوت ﺧﺎﺻﯽ در ان دﯾﺪه ﻣﯿﺸﺪ و ﺑﺎ ﻫﯿﮑﻠﯽ ﻣﺮداﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺑﻪ آﻗﺎی رﺿﺎﯾﯽ ﻧﺒﻮد، اﻣﺎ در رﻓﺘﺎرش ﺟﺪﯾﺖ و ﺳﺮدی ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯿﺨﻮرد. ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﻣﯿﻬﻤﺎﻧﺎن ﭘﯿﻮﺳﺘﻢ. ﻫﺴﺘﯽ زﯾﺮﮐﺎﻧﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺑﻪ اﺗﺨﺎﺑﻢ ﺗﺒﺮﯾﮏ ﻧﻤﯿﮕﯽ؟
شیدا (1)
شیدا (1)
ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را آرام ﻣﯿﮕﺸﺎﯾﻢ و در آﯾﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺧﯿﺮه ﻣﯿﻤﺎﻧﻢ. دﻫﺎﻧﻢ از ﺗﻌﺠﺐ ﺑﺎز ﻣﯿﻤﺎﻧﺪ، ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺑﺮ ﻫﻢ ﻣﯿﻨﻬﻢ، ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﻮد اﯾﻦ ﻗﺪر ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻢ، ﺑﺎ دﯾﺪن ﺧﻮد ﺷﺎدی ﺗﻤﺎم وﺟﻮدم را ﻓﺮا ﻣﯿﮕﯿﺮد، ﻫﯿﭽﮕﺎه ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﺑﻼﺧﺮه ﭼﻨﯿﻦ روزی در ﻃﺎﻟﻊ ﻣﻦ ﻧﯿﺰ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺑﺎ ﺻﺪای آراﯾﺸﮕﺮ ﺑﻪ ﺧﻮد آﻣﺪم: ﻋﺮوس ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺎﺷﺎا.. ﭼﻘﺪر ﻣﺎه ﺷﺪی.
ﺻﺪای ﺑﻮغ ﻣﻤﺘﺪ ﻣﺎﺷﯿﻦ در ﻓﻀﺎی آراﯾﺸﮕﺎه ﻣﯿﭙﯿﭽﺪ، ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ای دﻟﺸﻮره ﺳﺮاﺳﺮ وﺟﻮدم را ﻓﺮا ﻣﯿﮕﯿﺮد، در ﺑﺎز ﻣﯿﺸﻮد و او ﻣﯽ آﯾﺪ، ﺑﺎ ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻗﺎﻣﺖ ﺑﻠﻨﺪش در ﭼﺎرﭼﻮب در و ﻟﺒﺨﻨﺪی ﮐﻪ ﺑﻪ ﻟﺐ دارد ﺑﻪ ﻧﺎﮔﺎه ذﻫﻦ ﺳﺮﮐﺸﻢ ﻣﺮا ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ای ﻧﻪ ﭼﻨﺪان دور ﻣﯿﮑﺸﺎﻧﺪ، ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﺰی ﻏﺮﯾﺐ ﮐﻪ درد ﻏﺮﺑﺖ، ﺗﺤﻤﻞ آن را ﺑﺮاﯾﻢ دﺷﻮارﺗﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد.
ﺳﻪ ﻣﺎﻫﯽ از ﻗﺒﻮل ﺷﺪﻧﻢ در رﺷﺘﻪ ی ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ام ادﺑﯿﺎت داﻧﺸﮕﺎه ﺗﻬﺮان ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد، اﻣﺎ ﻫﻨﻮز دوری از ﻋﺰﯾﺰاﻧﻢ آزارم ﻣﯿﺪاد ﻣﺮا ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ رﻓﺘﻦ در آﺧﺮ ﻫﺮﻫﻔﺘﻪ ﺑﺮای ﺗﺠﺪﯾﺪ دﯾﺪار ﻣﯿﮑﺮد. ﮐﻼﺳﻬﺎی ﻣﺘﻮاﻟﯽ اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ و دﻟﺘﻨﮕﯽ ﺑﺮای ﺧﺎﻧﻮاده و اﺗﻔﺎﻗﺎﺗﯽ ﮐﻪ اﺧﯿﺮاً ﺣﺎل و ﻫﻮای ﺧﺎﻧﻪ را ﻋﻮض ﮐﺮده ﺑﻮد، ﻣﺮا واﻣﯿﺪاﺷﺖ ﮐﻪ از آﺧﺮﯾﻦ ﮐﻼس ﭼﻬﺎرﺷﻨﺒﻪ اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﮕﺬرم و ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﺗﺮﻣﯿﻨﺎل ﺑﺮوم و ﺑﻪ ﺳﻮی ﻧﻮﺷﻬﺮ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﻢ.
بخواب زیبای من (10) - پایان
بخواب زیبای من (10) - پایان
سل با صدایی آهسته گفت:
ــ دنی.
لحظه ای که دنی روی پاشنه ی پایش چرخید، سل شلیک کرد که درست به وسط پیشانی او خورد. دنی سلاحش را رها کرد و بی صدا روی زمین افتاد.
نیو که خشکش زده بود، دید که سل دستمالی را از جیبش بیرون آورد و خم شد و اسلحه ی دنی را با آن برداشت.
نیو آهسته گفت:
ــ تو اونو کشتی. تو اونو با خونسردی کشتی. تو حق نداشتی! تو حتی به اون فرصت هم ندادی.
ــ اون تو رو می کشت.
بخواب زیبای من (9)
بخواب زیبای من (9)
ساعت 5/1 بود که سل از دستگیری گوردون استیوبر و شوخی هایی که به همراه داشت، باخبر شد. او فوراً به مایلز تلفن زد.
ــ می دونستی چه توطئه ای کرده بودن؟مایلز با لحنی عصبی گفت:
ــ نه. هر اتفاقی رو که برام تعریف نمی کنن.
لحن نگران سل احساس بدبینی اش را که ابتدا ی صبح او را در بر گرفته بود، تشدید کرد.
سل بتندی جواب داد:
ــ بسیار خوب، تأسف باره. گوش کن، مایلز، همه می دونن استیوبر با طبقه ی خلافکار در ارتباطه. اینکه نیو برای خاطر کارگران بدون مجوز کار توجه همه رو به طرف اون جلب کرد، قابل گذشته. اما وقتی اون به طور مستقیم مسئول توقیف حیرت آور صد میلیون دلار میشه، قضیه فرق می کنه.
ــ صد میلیون دلار؟ من از این رقم اطلاع نداشتم.
ــ خوب، رادیوت رو روشن کن. منشی م همین الان شنیده. شاید مجبور بشی به فکر استخدام یه محافظ بیفتی. مواظب اون باش! می دونم اون دختر توئه، اما فراموش نکن منم مستقیماً به اون علاقه مندم.
ــ فراموش نمی کنم. من با بچه های کلانتری مرکزی حرف می زنم و در این مورد فکر می کنم. سعی کردم با نیو تماس بگیرم، اما اون رفته بود خیابون هفتم. امروز روز خریدشه. به دیدن تو هم میاد؟
ــ اون معمولاً گشتش رو پیش ما به پایان می بره. و می دونه که من می خوام مجموعه ی آینده م رو نشونش بدم. نیو اونو تحسین خواهد کرد.
ــ بمحض اینکه دیدیش، بگو باهام تماس بگیره. بهش بگو منتظر تلفنشم.
ــ خیالت راحت باشه.
زمانی که مایلز می خواست خداحافظی کند، ناگهان به یاد نیت درونی اش افتاد:
ــ سل، دستت چطوره؟
ــ بدک نیست. این بهم یاد میده کمتر دست و پا چلفتی باشم. من واقعاً متأسفم که کتاب رو خراب کردم.
ــ مهم نیست. اون تقریباً خشک شده. نیو یه دلداده ی جدید داره، یه ناشر. اون کتاب رو به یه مرمت کار خواهد داد.
ــ امکان نداره. من باید این کار و بکنم. یه نفر رو می فرستم دنبال کتاب.
مایلز خندید:
ــ سل، تو ممکنه طراح لباس خوبی باشی، اما به نظرم جک کمپبل برای این کار مناسب تره.
ــ مایلز خواهش می کنم.
ــ فعلاً خداحافظ، سل.
بخواب زیبای من (8)
بخواب زیبای من (8)
ــ اگه این درسته، رئیس، دلم می خواد بدونم کارت ویزیت قاتل اتل چیه.
ــ بهت میگم به نظر من کارت ویزیت اون چیه. خونمردگی های روی گردن اتل. تو گزارش کالبد شکافی رو ندیدی، منم همینطور. وقتی سیموس جوون بوده، مشت زن آماتور بوده. ضربه تقریباً آرواره ی اتل رو خرد کرده. چه اقرار بکنه چه نه، من دنبال کسی می گردم که مشت زنی رو تجربه کرده باشه.
ــ اگه رئیس پلیس اینو میگه، باشه. اما تو سخت در اشتباهی.
جک کمپبل روی کاناپه ی چرمی بدون پشت نشسته بود. و شیواس رگال می نوشید. برای دومین بار در آنروز، او ترجیح داد وارد بحث میان نیو و پدرش نشود. گوش دادن به آنان این احساس را به او می بخشید که شاهد مسابقه ی تنیسی است که هر دو رقیب در یک سطح هستند. او نزدیک بود بخندد، اما با مشاهده ی نیو، احساس کرد دوباره دستخوش نگرانی می شود. نیو هنوز خیلی رنگ پریده بود و هاله ی گیسوان سیاهش رنگ صدفی چهره اش را تشدید می کرد. او دیده بود که آن چشمان کهربایی از خوشحالی برق می زدند، اما امشب به نظرش می رسید اندوهی را در آنها می خواند که فراتر از مرگ اتل لامبستون است. او اندیشید:
چیزی رو که مرگ اتل برپا کرده هنوز به پایان خودش نرسیده و نیو درگیر اون شده.
جک سرش را تکان داد. رگ اسکاتلندی اش با پیش بینی های مزخرفش گل کرده بود. او خواسته بود همراه نیو و پدرش نزد دادستان حوزه ی راکلند برود تنها به این دلیل که می خواست روزش را با نیو سپری کند. صبح هنگام ترک نیو، به خانه برگشته بود، حمام کرده بود، لباس هایش را عوض کرده و به کتابخانه ی شهرداری رفته بود. در آنجا از روی میکروفیلم ها روزنامه های 17 سال پیش را با عنوان درشت:
همسر رئیس پلیس در سنترال پارک به قتل رسید. خوانده بود. او تمام جزئیات را به خاطر سپرده و بدقت عکس های مربوط به تشییع جنازه از کلیسای سنت پاتریک را بررسی کرده بود. نیو 10 ساله در پالتویی سیاه و کلاهی گرد و کوچک در حالی که دستش در دست مایلز گم شده بود و اشک در چشمانش می درخشید. خشونت در چهره ی مایلز حک شده بود. صفهای متعدد افراد پلیس. انگار آنان در تمام طول خیابان پنجم پخش و پلا بودند. مقاله هایی که همراه عکس ها بود، نیکی سپتی را متهم به کشتن همسر رئیس پلیس می کرد.